جرعه ای از توسعه فردی
امروز در باره مطلبی که ضد توسعه فردی است گفتگو می کنم.
از گذشتگان شنیدم که خدا از آدم بیکار بیزار است. شاید برای همین است که سعی می کنم هیچوقت بیکار نباشم. تلاشم این است از این عمری که به رایگان هدیه گرفتم کمال استفاده را ببرم.
اما روزی که برای چند ساعت بنابر جبر محیط و زمان، بیکار شدم به اسرار زیادی پی بردم.
امروز یکی از این اسرار را با شما درمیان می گذارم. شاید برایتان مفید باشد و شما را نیز به تفکر وا دارد.
فهمیدم که زمانی که بیکار می شویم، ورودیهای بدن ما که همان گوش و چشم و دهان هستند به قلقلک وا داشته می شوند. برای این که لحظه ها راسپری کنند به طور مداوم تقاضای خوراک های اضافی و زاید را دارند. اینجاست که درهای کابینت و یخچال و بوفه های خوراکی و آشامیدنی مرتب باز و بسته شده و انواع و اقسام خوراکی های مفید و مضر وارد معده می شوند.
بیجاره معده ما که کارش چندین برابر می شود و مجبور است به عمل هضم و جذب مواد سرعت بیشتری بدهد و گاهی که درمانده می شود حتی دستور اخراج زائدات از حلق را صادر می کند. همچنین دراین زمان است که دست های ما ناخوداگاه به سمت برداشتن کنترل و روشن کردن تلویزیون می رود. در این هنگام است که مقدار زیادی اطلاعات بیخود و اضافی را وارد مغز و قلب خودمان می کنیم.
گاهی هم که تنها وسیله دم دست ما گوشی و اینترنت هست که به اعماق فضاهای مجازی پرتاب شده و دربین اطلاعات مختلف و نه چندان مفید غرق می شویم
یا با برداشتن گوشی موبایل و چرخیدن در فضای مجازی اطلاعات مفید و غیر مفید را درقلب و ذهنمان تلنبار می کنیم.
خوب نتیجه چیست؟ این که کار مغز و روح و جسم ( دستگاه گوارش ) را بیشتر کرده و بجای این که به کارهای مفید فایده پرداخته شود بدن به سمت اضافه کاری برای کارهای بیهوده می رود. اینجاست که جسم به سمت کرختی، خواب آلودگی وبیکاری مضمن هدایت می شود.
برای جلوگیری از این آسیب چه باید کرد؟
همان طور که برای خانه خودمان در و قفل و زنگ گذاشته ایم که هرکسی بدون اجازه وارد خانه و حریم خصوصی مانشود. باید برای ورودی ها ی ذهنی و جسمی مخصوص خودمان هم نگهبان قادر و توانمندی بگذاریم و ورود و خروج اطلاعات را به سختی کنترل کنیم و دقت کنیم که اختیار ورود و خروج آن ها را به دست دیگران ندهیم.
گاهی لازم است که فیلترهایی هم استفاده کنیم تا مطالب سخیف و ناصحیح از فیلتر رد نشوند و ما را در برابر بدی های گفتاری و شنیداری و فکری مصون نگه دارند.
نکته مهم دیگر برای فرار از این معضل بزرگ داشتن زندگی هدفمند است. وقتی که ما هدف هایی برای خودمان تعریف کنیم و با امید به رسیدن به اهداف روزگار بگذرانیم،دیگر وقتی برای بطالت و تنبلی باقی نمی ماند.
و دیگر این که برای لحظات زندگی خودمان برنامه داشته باشیم، هیچوقت بیکار ننشینیم تا زندگی سالم تری داشته باشیم.
ادامه دارد …
سلام چقدر مختصر و مفید به عمق فاجعه اشاره کردید. 😅 واقعا همین طوره. من هر وقت بیکارم یادم می ره زندگی کنم و به زندگی کردن و رفتن سمت رویاهام فکر کنم. و فقط و فقط به کارهایی که باید بکنم در آینده فکر می کنم و روح و جسمم رو خسته می کنم. اما وقتی مشغول کاری می شم تازه حس های خوب میاد سراغم و خوشحال میشم و شب راحت و آسوده می رم بخوابم 🌺 ممنون از مطلب زیبا و آموزنده تون
سلام
ممنونم آرزوجان که به سایتم سرزدید.
بله دقیقا به نکته مهمی اشاره کردید.
سغی می کنم مطالب را بسیار مختصر و مفید بنویسم که هم خواننده را خسته نکنم و هم باعث تفکر و تامل در خواننده بشوم.
موفق باشید.