به آشپزخانه‌ی کوچکشان رفت، با دستان کوچکش، دراستکان کمرباریک و تمیزی، چای ریخت و آن رادرسینی کوچک  استیلی، قرارداد و به طرف اتاق، حرکت کرد. با نوک انگشت پا، لای در را یازکرد، مادر، غرق در افکارش بود و همان‌طور نقش ها را بر دل قالی می‌بافت. دخترک خیلی دوست داشت بداند، مادر به چه چیزی این‌چنین، عمیق فکر می‌کند، با صدای بلند سلامی کرد، رشته افکار مادر، پاره شد و با تعجب، به دختر کوچکش، نگاه کرد، باورش نمی‌شد، که او توانسته باشد میزبان چای چنین خوش‌‌رنگی برایش باشد. استکان را از دستش گرفت،  اندام لاغرو نحیف  دختر شش ساله اش را درآغوش کشید، صورت رنگ پریده او را بوسه باران کرد و در حالی‌که قطرات اشک شوق برگونه اش می‌غلطید، گفت: آفرین به تو دختر زرنگ و زیبای من ، خیلی دوستت دارم. دخترک، که ازشادی مادر به وجد، آمده بود، احساس غرور کرد و کنار دار قالی نشست.  مادر چایش را با لذت تمام، سرکشید، این خوش‌مزه ترین چایی بود که درعمرش، خورده بود. دخترک گفت: مادر من دیگر بزرگ شده ام .لطفا،قالی بافی را به من یاد بده، تا  بتوانم به تو کمک کنم.  چشمان مادر از شنیدن این حرف درخشید و در دلش، به داشتن چنین، فرزندی مباهات کرد. مادر با صدای مهربانی گفت: دخترکم انگشتان شما هنوز برای انجام این کار، خوب رشد نکرده اند و خیلی ظریف و کوچک اند ،عجله نکن، تو هم بزرگ خواهی شد و قالی بافی را یاد خواهی گرفت. وآن وقت، به من کمک خواهی کرد.