چرا نوشتن قداست دارد؟

نظرعلی، با دیدن این آیات، دیگر طاقت نیاورد و شروع به نوشتن نامه‌ای به خدا کرد و بعد از نوشتن  “بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم”  همان آیه‌ها رانوشت و این‌طور ادامه داد،( ای خدای مهربان، من هم یکی از بندگان تو هستم و می‌دانم که صدای مرا می‌شنوی و از راز دل من باخبر هستی، از تو خواهش می‌کنم روزی مرا به لطف خودت و به این ترتیب، برایم بفرستی تا من بتوانم با فراغ‌ بال بیشتری به تحصیلات و ادامه زندگیم برسم و قول می‌دهم شاکر تو باشم و در راه شناخت تو تلاش بیشتری کنم).   همسری زیبا،  خانه ای وسیع،   یک خادم،   یک کالسکه‌چی،   یک باغ،    مقداری پول برای تجارت.   لطفا هدایای مرا به این آدرس بفرست، خیابان مروی، روبروی مسجد بازار، حجره‌ی شماره شانزده. نظرعلی، پس از نوشتن نامه، با خود گفت: حالا این نامه را چگونه به دست خدا برسانم؟  به دور و بر خودش نگاهی انداخت، چشمش به مناره‌های مسجد افتاد،  باخودش گفت: خوب این‌جا خانه‌ی خداست، پس باید آن را به این‌جا ببرم.  نامه را به مسجد برد، به پشت‌بام رفت، و نامه را در یکی از تورفتگی‌های سقف گذاشت. باخودش فکرکرد،  اینجا بالاترین نقطه خانه خداست، پس حتما زودتر دیده خواهد شد. راستش در دلش به افکار و عمل خودش می‌خندید. ولی این آخرین فکری بود، که به ذهنش خطورکرده بود.با امید، به گشاده شدن، گره کارش به حجره برگشت.

روزی از روزها، ناصرالدین شاه، با خدمتگزاران خودش، برای شکار، قصد خروج از شهر را داشت، هوای خوبی بود و نسیم ملایمی می‌وزید، سوار براسبش شد و همگی به سمت شکارگاه راهی شدند. از قضا نزدیک مسجد که شدند، شدت باد، بیشتر شد و نامه نظرعلی، درهوا چرخی زد و بر روی پای ناصرالدین شاه افتاد. ناصرالدین شاه، کنجکاو شد، هرچه این طرف و آن طرف را نگاه کرد، وبه دنبال نویسنده‌ی نامه گشت، کسی را ندید که خواسته باشد نامه ای به او بدهد. نامه را باز کرد، وآن را خواند و لبخندی زد و باخودش گفت: کاتب نامه، عجب آدم خوش‌اشتهایی هم بوده و به راه خود ادامه داد.

آن روز شکار خوبی کردند و پس از تفریح و خوش‌گذرانی، به کاخ برگشتند، اما مضمون نامه حسابی فکر او را درگیرکرده بود. روز بعد، پیک خودش را احضار کرد و به او گفت: که به آدرس موردنظر،برود و اگر کسی با این نام و مشخصات، درآن‌جا بود، او را با خودش  به کاخ بیاورد. پس از ساعتی پیک، همراه با یک طلبه لاغر و نحیف،  وارد سالن اجتماعات شدند. نظرعلی که علت دعوت شدن به آن‌جا را نمی‌دانست، با ترس و کنجکاوی پرسید، قبله‌ی عالم ،مگر خطایی از من سرزده؟ من یک طلبه ساده بیشتر نیستم و تابحال هیچ کار خطایی هم نکرده ام.  من طالب علم هستم. و در جستجو و کنکاش درکتاب قرآن و به خواندن دروس طلبگی، مشغول می‌باشم، چه شده که شما مرا فرا خواندید؟  ناصرالدین شاه دستور داد تا   وزرایش را به سالن بیاورند و در حضور همه نامه را به او نشان داد و پرسید؟ آیا نویسنده‌ی  این نامه تو هستی؟  نظرعلی با دیدن نامه حسابی تعجب کرد و با لکنت و ترس گفت:  بله قبله عالم، ولی من این نامه را برای خدا نوشتم دست شما چه می‌کند؟

ناصرالدین شاه گفت: تو که درس طلبگی می‌خوانی؛ ‌مگر نمی‌دانی که خداوند برای انجام هرکاری، حکمتی دارد.  اگرمطلبی، خواست او باشد، وسیله‌ی آن را هم فراهم می‌کند. خواست خدا این بوده که تو نامه را بنویسی و باد، مامور ارسال آن به من باشد و من هم مامور اجرای آن هستم.افراد حاضر در سالن، در بهت و حیرت بودند و هیچ‌کسی چیزی نمی‌‌گفت. ناصرالدین شاه به یکی از وزرایش دستور داد، دخترش را که بسیار زیبا هم بود و به سن ازدواج رسیده بود، به عقد او در بیاورد.  به وزیرش گفت: تمامی خواسته‌های این جوان پاک، ساده و باایمان را برآورده کنید و از نظرعلی خواست تا پایان زمان صدارتش، به دربار برود و برای اهالی آنجا دروس دینی را تدریس کند؛ ضمنا  با  درباریان، مراوده تجاری هم داشته باشند.

این‌گونه بود که با نوشتن، زندگی فردی به طور معجزه‌آسایی تغییر کرد. ضمنا این نامه هم‌اکنون در موزه‌ی گلستان در معرض دید عموم مردم قرار دارد.