پشت سیم‌های خاردار

کنار دیوار رسید، هیچ کسی درکوچه نبود. با یک حرکت به بالای در پرید. وهمه جا را نگاه کرد اما خبری  ازموجود زنده ای نبود. به طرف حوض رفت. خشک و خالی بود. اطراف راخوب نگاه کرد. به طرف ساختمان وسط حیاط رفت. به پنجره ها نگاه کرد پرده ها ی سبزرنگی آویزان بودند و داخل خانه معلوم نبود.

دستگیره دررا چرخاند توقع داشت قفل باشد، ولی نبود و در باز شد.  قلبش تند تند می زد. می‌خواست برگردد. ولی نه تا اینجا آمده بود، باید راز این خانه را می‌فهمید. وارد سالن شد. نور ضعیفی از لابلای پنجره به داخل می تابید. اولین چیزی که چشمش افتاد، مجسمه های ساخته شده بر روی دکور خانه بود.  چندین قاب عکس قدیمی و سیاه سفید برروی دیوار به چشم می خورد. ناگهان به یادش افتاد که این مجسمه‌ها، شبیه مجسمه های مرد نجار همسایه  است . تعجب کرد و به کنجکاویش ادامه داد. هیچ صدایی نمی آمد. وسایل خانه کهنه ولی تمیز بودند. پس باید کسی این‌جا زندگی کند. ناگهان صدای ضعیفی را از پشت سرش شنید و قلبش به تپش افتاده بود. عرق کرده بود و جرات برگشتن و نگاه کردن نداشت. ناگهان دستی برشانه اش خورد. چشمانش را باز کرد این‌جا کجا بود؟ همه چیز برایش بیگانه بود. به این طرف و آن طرف نگاه کرد. واقعا نمی دانست که کجاست؟ پیرمردی بالای سرش ایستاده بود. شروع به صحبت کرد و گفت: آن قدرها هم که فکر می‌کنی شجا ع نیستی پسر؟

چرا بی‌هوش شدی من که ترس ندارم. تام، تازه متوجه شده بود، که چه اتفاقی افتاده است. بله اودر خانه مرموز بود. ولی این پیرمر د کیست؟ باترس ولرز بلند شد. هنوز سرش گیج می رفت.

پیرمرد گفت: چرا این‌قدر برای شما مهم است، که  سراز کار همه دربیاورید؟ چرا نمی گذارید مردم درخلوت خودشان باشند؟  من ازدست شما بچه ‌های فضول چه کارکنم؟

تام کم کم جرات پیدا کرد که حرف بزند و پرسید: شما این جا زندگی می کنید؟ پیرمرد نگاه غضبناکی به اوکرد و گفت: تو پس از سالها خلوت  مرا به هم زدی، حالا خودت بگو با تو چه کار کنم؟ تام دوباره گفت: من واقعن قصد اذیت کردن کسی را ندارم ولی خیلی کنجکاو بودم که ببینم این صدایی که ازاین خانه می آید چه هست؟ خوب شما هم باشید، کنجکاو می شوید. مرد سرش را پایین انداخت و رویش را از او برگرداند و یک نوشیدنی گرم برای خودش ریخت و کنار پنجره قدیمی نشست و آه بلندی کشید. تام دوباره نگاهی به اطرافش انداخت.

درگوشه ای از اتاق تعدادی وسایل چوبی ویک گهواره کودک  چوبی که رویش را با یک تور پوشانده بودندرا دید.

نمی دانم باتو چه کارکنم؟ اگربگذارم بروی راز مرا فاش خواهی کرد و اگر همین جا زندانیت کنم…و دیگر هیچ نگفت.

تام مردد مانده بود، که چه عکس العملی از خودش نشان بدهد. به درنگاهی انداخت. با خودش گفت: من می‌توانم با سرعت از درخارج بشوم و فرار کنم. اما نه، حالا که نصف راز را فهمیده ام، باید بمانم و بقیه اش را هم بفهمم. درثانی این پیرمرد اصلا آدم بدجنس و بدی به نظر نمی آید.

پس محکم تر نشست و پرسید: می‌شود خواهش کنم که شما، دلیل پنهان شدنتان را دراین خانه قدیمی به من بگویید؟ پیرمرد که دیگر احساس کرده بود راز بودنش، فاش شده است. تصمیم گرفت، حالا که پس از سال‌ها، هم صحبتی پیداکرده ، اسرار درونیش را فاش کند.

پسر نگاهی به میز انداخت و دید که مواد غذایی تازه و خوردنی برروی آن فراوان است و پرسید: شما از کجا این ها را آورده اید شما که از خانه بیرون نمی روید؟ یعنی کسی تا حالا ندیده که درب خانه شما باز شود یا رفت و آمدی دراین‌جا باشد. ومرد آرام آرام نگاهش کرد ودرنگاهش یک دنیا حرف نگفته موج می زد. روبه پنجره کردو نگاهش را به افق دوخت.

حدود ده سال پیش، من و همسرم با خوشبختی دراین خانه زندگی می کردیم. سال‌ها بود، که بچه دار نشده بودیم وتنها غصه ما  داشتن بچه بود. شغل من نجاری بود و درکنار همین خانه مغازه داشتم . تام گفت: همین مغازه ای که الان هم نجاری است؟ پیرمرد انگار نشنیده بود، ادامه  داد روزگار خوب و شیرینی داشتیم. چند تا شاگرد نجاری داشتم که به آن ها نجاری و درودگری یاد می دادم. همسرم هم خیلی مهربان بود. بالاخره خداوند به ما کودکی هدیه داد و همسرم باردار شد. آن‌قدر خوش‌حال بودیم که نمی فهمیدیم روزها به چه سرعتی می گذرد.

تا آن شب که باران تندی  آمد و انگارکه،  تمام خوشبختی مارا با خودش برد. تام سرجایش جابجا شد وچشمانش گرد شده بود.

آن شب، همسرم، شام  خوش‌مزه ای درست کرده بود. من باید می رفتم، مقداری چوب بیاورم. به او گفتم تا غذا را آماده کند، برمی گردم. وبا ماشین درباران شدید بیرون رفتم. هوا خیلی تاریک بود. جایی را نمی دیدم. برف پاک کن ماشین هم دیگر نمی توانست .ازپس باران تند بربیاید. هیچ ماشینی یا عابر پیاد ه ای درخیابان نبود. همین‌طور که درتاریکی وباران می‌رفتم، احساس کردم ضربه ای یاچیزی به ماشینم خورد ولی اعتنا نکردم. کارم را انجام دادم و برگشتم. خیس خیس شده بودم  موهایم را خشک کردم و لباس‌های خیسم را عوض کردم وباهمسرم شام را خوردیم و خوابیدیدم.

صبح بارا ن بند آمده بود. هوای مطبوعی بود. بیرون رفتم تا درمغازه را باز کنم . شاگردانم آمدند. ولی واتسون نیامد. واتسون یکی از شاگردانم بود. تانزدیکی ظهر صبرکردم. غروب با چشمانی گریان و نالان اورا دیدم و علت غیبتش را پرسیدم. بغضش ترکید و خودش را درآغوشم انداخت و های های گریه کرد. اورا آرام کردم تا بتواند صحبت کند. بالاخره آرام شد و به حرف آمد. او گفت: شب گذشته درباران شدید، یک ماشین به پسر 8ساله اش زده و فرار کرده و فرزندش درتاریکی و زیر باران  مانده و مرده. سیل اشکش سرازیر بود. ناگهان رعشه ای بربدنم افتاد. به یاد صدایی که درزیرباران شنیده بودم افتادم نکند؟ دنیا دور سرم چرخید و داشتم از هوش می رفتم که جلوی خودم را گرفتم و از او خواستم مکان سانحه را به من نشان بدهد و نا باورانه اومرا به همان نقطه ای برد که من صدا را شنیده بودم. دیگر نتوانستم طاقت بیاورم. من هم با او شروع به گریه کردم. واورا تا خانه اش مشایعت کردم. وصدای شیون همسرش را از داخل شنیدم و از همان دم در برگشتم. به خانه که رسیدم همسرم  مرادید با تعجب، نگاهم می کرد. وقتی علت را پرسید: فقط جریان سباستین و پسرش را گفتم و همسرم با ناراحتی گفت: آخی چه اتفاق وحشتناکی.  چه راننده بی وجدانی بوده که به کودک زده و فرار کرده است. خواستم چیزی بگویم، ولی حرفم را خوردم. آن شب را تا به صبح مثل مرغ سرکنده بودم .خوابم نمی برد. وقتی هم که خوابیدم کابووس می‌دیدم و قیافه سباستین و پسرش یک لحظه از جلوی چشمشم دور نمی شد.