نیمکت

 از تنهایی خسته هستم. واقعا، حق من نبود که پس از سالیان درازی که به مردم خدمت کردم دراین گوشه تنها و منزوی بمانم. زمانی که زیبا و نو بودم بچه ها برروی من ساعت ها می‌نشستند و علم و اخلاق یاد می‌گرفتند. شاید باور نکنی، زمانی که معلم‌ها تدریس می کردند و بچه ها یاد می گرفتند و به خوبی، دانسته هایشان را ارائه می دادند، من از خوشحالی دلم می‎خواست فریاد بزنم و این شادی رابه همه خبر بدهم و با دیگران به اشتراک بگذارم. گرچه، هر از گاهی مورد بی مهری آنان قرار گرفته ام و بچه ها  برروی من، خطهای عمیقی کشیدند و گاهی پایه هایم را شکستند و لگد هایی نثارم کردند. روزهای اول، از این بی مهری آن‌ها ناراحت و دل‌گیر می شدم، ولی بعدها فهمیدم که کودکی که، برروی من خطی می اندازند، تقصیر خودش نیست، حتما، کسی برروی جسم و روح او خطی انداخته است، و او به‌ خاطر خالی شدن از کینه‌ی دیگران، خشمش را برمن فرود آورده است. حتی گاهی دانش آموزان کوچک تر، برروی من ادرار کرده اند و گاهی از شدت فشار عصبی که برآنان وارد شده برروی من استفراغ هم کرده اند. ولی من هیچ وقت اعتراضی نکردم. البته که دانش آموزانی هم بودند که بدون مشکل و اذیت برروی من نشستند و فقط به درس و علم و پیشرفت فکر کردند و موفق هم شدند. روزهای جمعه، ازتنهایی حوصله ام سر می‌رفت ولی امید به باز شدن مدرسه در روز شنبه، این تنهایی را برای من راحت تر می‌کرد. تابستان‌ها معمولا تنها بودم. بابای مدرسه، مرا تمیز می‌کرد و با قلم مویی، رنگ تازه ای بربدنم  می‌زد، که حال خوشی را نصیبم می‌کرد. در آن موقع،  به امید دیدن بچه ها روزها را سپری می‌کردم . اما مدتی است با خریدن نیمکت‌های نو و جدید، مرا به این گوشه پرتاب کرده اند. آخر من از تنهایی و بی مصرفی متنفرهستم. ولی هیچ کسی از درد دل من خبر ندارد. چه خوب شد تو آمدی. احساس سبکی می‌کنم که با تو حرف زدم.  قطره که تا آن لحظه، خوب به حرفهای نمیکت گوش کرده بود، به حرف آمد و گفت:  می‌دانی تو یکی از خوشبخت ترین درخت ها یا بهتر بگویم چوب های  دنیا هستی.  نیمکت، با تعجب گفت: من الان این همه غصه هایم رابرای تو گفتم، حالا تو می‌گویی من خوشبختم ؟!.