داستان سرایی وتربیت

اتوبوس جدید و مرتبی تهیه شده بود، صندلی‌های آن با روکش‌های خوش‌رنگ پارچه‌ای و تمیز پوشانیده و پرده‌های زرشکی و زیبای آن با حلقه‌های پارچه‌ای از وسط جمع شده و به شکل پروانه درآمده بودند. راننده‌ی اتوبوس، آقای ملکی، مردی مودب و خوش‌رو بود که با مهربانی به بچه‌ها خوش‌آمد گفت و از آن‌ها خواست در طی سفر از جای خود بلند نشوند، زباله نریزند و کمربندها راهم حتما ببندند و با آرزوی سفری خوش، پس از اینکه همه‌ی بچه‌ها در سرجای خود نشستند، حرکت کرد.

هادی و قاسم غیراز اینکه همکلاسی بودند، همسایه هم بودند. پدر هادی کارمند بانک بود و برای روز کتاب و کتابخوانی تعداد زیادی کتاب داستان به مدرسه اهدا کرده بود و مادرش خانمی خانه‌دار و اهل مطالعه بود. پدر قاسم شغل آزاد داشت و کاسب بسیار شریفی بود و معمولا در انجمن خانه و مدرسه شرکت می‌کرد و همان‌جا با پدر هادی آشنا شده بود. مادر قاسم هم خانم خانه‌دار، مهربان و کدبانویی بود و گاهی با مادر هادی تماس می‌گرفت و احوال‌پرسی می‌کرد.

آقای واقفی که امورتربیتی مدرسه را برعهده داشت با هماهنگی مدیرمدرسه این اردو را برای بچه ها ترتیب داده بود، تابچه ها قبل از امتحانات پایان ترم؛ یک روز را در طبیعت به سر ببرند و تجدید قوایی داشته باشند. اتوبوس درپیچ و خم جاده به حرکت درآمد، هادی کمربندش رابست، اماقاسم انگار که اصلا توجهی نداشت. هادی به قاسم تذکر دادکه کمربندش را ببندد، اماقاسم گفت :ای بابااتوبوس که خطری ندارد. هادی برای او توضیح دادو گفت :شرکتی که این خودرو‌ها را می‌سازد ازتعداد زیادی متخصص واهل فن کمک می‌گیرد تا وسایل لازم برای ایمنی مسافران در آن تعبیه کنند و وقت و هزینه ی زیادی برای تولید آن‌ها مصرف شده است و هرکسی که از آن‌ها استفاده نکند دراصل به خودو جامعه خیانت کرده است.قاسم با نگاهی معناداربدون این که دیگرچیزی بگوید، کمربندش رابست.

مناظربهاری بسیار زیبا و چشم نواز بود.

.